بدرقۀ تیم ملی فوتبال اروگوئه

خیلی اهل فوتبال نیستم اما بازی تیم ملی، چیزی نیست که از کنارش به­‌ سادگی بتوان گذشت. نخستین بار، چندسال پیش در دوران دانشجویی به استادیوم آزادی تهران رفته بودم و آنقدر فحش و ناسزا در تیراژ صدهزار نفری شنیدم که برای همیشه، عطای ورزشگاه را به لقایش بخشیدم. تا اینکه سه شب پیش، به همراه دخترم و دوتن از دوستان عزیز ایرانی مقیم اروگوئه، برای دومین بار در زندگی­‌ام، به استادیوم فوتبال رفتم. تیم ملی فوتبال اروگوئه که از نامدارترین و قدرتمندترین تیم­‌های جهان است، برای خداحافظی و پرواز به سوی روسیه و شرکت در جام جهانی، بازی دوستانه­‌ای با ازبکستان داشت.

این بازی در استادیوم مشهور «سنتناریو» برگزار شد؛ یعنی همان جایی که در سال ۱۹۳۰ نخستین دورۀ جام جهانی فوتبال برگزار شده و اروگوئه، با نتیجۀ ۴ بر ۲ و شکست دادن آرژانتین، نخستین فاتح جام جهانی فوتبال شد. اروگوئه که در ۱۲ دورۀ جام جهانی شرکت داشته، بیست سال پس از آن، در ۱۹۵۰ نیز قهرمان جام جهانی شد.

آن شب، من رفتم که ببینم اولاً آن­ها چگونه بازی می­‌کنند؛ ثانیاً اگر در فینال جام جهانی، با آنها روبه­‌رو شدیم، چه باید بکنیم!؛ و سوم اینکه تماشاگران و فرهنگ و رفتارشان در ورزشگاه چگونه است.

در ویکی­‌پدیا می­‌خوانیم: «این تیم بازیکنان بزرگی دارد از جمله:

- آلوارو رکوبا با نام مستعار (el chino: پسر چینی)، به دلیل شباهتی که به چینی‌ها دارد، به این نام خوانده می‌شود. سرشناس‌ترین بازیکن اروگوئه است و یازده سال در تیم­‌های ایتالیا بازی کرده­‌است. رکوبا در سال ۲۰۰۲ با دریافت حقوق سالانه ۸ میلیون دلار به پردرآمدترین بازیکن جهان تبدیل شد.

- دیه­‌گو فورلان که سابقۀ حضور در تیم‌هایی مانند منچستر یونایتد، آتلتیکو مادرید و اینتر میلان را دارد، اکنون در تیم فوتبال سرزو اوساکای ژاپن بازی می‌کند و کمیتۀ فنی فیفا اورا به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی ۲۰۱۰ معرفی کرد. فورلان در یک خانوادهٔ فوتبالی به دنیا آمده‌است. پدرش ۲ بار در جام جهانی برای تیم ملی اروگوئه بازی کرده و پدربزرگش در تیم آرژانتینیِ ایندپندینته بازی می‌کرد.

- لوییز سُوارِس: بهترین گل‌زن تاریخ تیم ملی اروگوئه و بازیکن سابق آژاکس و لیورپول که هم‌اکنون در بارسلونا بازی می‌کند. او سه‌بار حریفان خود را گاز گرفته و حسابی جریمه شده ...»

در خیابان­‌ها و مطبوعات اروگوئه، در بسیاری از تبلیغات کالاها بویژه خمیردندان، عکس سوارس را با دندان­‌های سپید و مشهور و درخشانش می­‌بینیم. اینجا چون نیمکرۀ جنوبی است، فصل­‌هایش برعکس ایران است و این روزها، روزهای آخر پاییز است. آن شب هوا بسیار سرد بود و باد به­‌شدت می‌وزید و در آن باد و سرمای پرسوز و پرشور، بیش از ۸۰ هزار نفر با پرچم اروگوئه و پوسترهایی به رنگ آبی آسمانی آمده بودند تا تیم خود را بدرقه و تشویق کنند. مانند همه‌جای دنیا، تقریباً همه خانوادگی آمده بودند و مشکلی هم پیش نیامد. روم به دیوار، تنها فحشی هم که آن شب شنیدم، mono به معنای میمون بود. گرچه اینجا به زن بسیار زیبا هم mona می­‌گویند!

برخی از شعارهایی که می‌دادند، این‌ها بود: volveremos volveremos, volveremos otra vez , volveremos a ser campeones , como la primera vez

برمی‌گردیم برمی‌گردیم ، برمی‌گردیم دوباره بازم قهرمان می‌شیم مثل بار اول .

به دلیل شدت سرما نتوانستیم تا آخر بازی را ببینیم؛ اما اروگوئه، آن شب، سه گل به ازبکستان زد. امیدوارم تیم ملی ایران در روسیه خوش بدرخشد و در فینال، رودرروی تیم اروگوئه، بازی پرافتخاری چون بازی دورۀ قبلِ ایران و آرژانتین با همان سبک و کلاس و تکنیک و تاکتیک، تکرار کند و جان ما را شادان و شکوفان نماید!

ایدون باد!

بهادر باقری

۲۰ خرداد ۱۳۹۷

اروگوئه